از راه دور تورا میپرستم ای قبله ی امید من. از راه دور به تو عشق میوزم تا دیگر این فاصله ها رو احساس نکنی. از راه دور درد و دلهای خودم را به تو میگویم و تو را درآغوش محبت های خودم میفشارم. آری از همین راه دور نیز میتوانی دست در دستانم بگذاری و با هم قدم بزنیم. به خواب عاشقی میروم تا این رویا برایم زنده شود. این است برایم یک فاصله عاشقونه... برای تو مینویسم... ای تنها بهانه برای زیستن من تو خود را از من مگیر من با تو زاده شده ام بگذار تا طعم زندگی را نیز با تو درک کنم و با تو بمیرم. این را بدان که بدون دنیایم من هم نخواهم ماند دنیای من کاش میدونستی که چقدر دوستت دارم.

در کلبه ی  تنهایی خود پای پنجره نشسته  ام وبا یاد توسر میکنم با چشمانی بارانی تا شاید آسمان یاری ام دهد که حتی شده تصویری گنگ مبهم از چهره زیبایت را در ماه نظاره کنم. دوست دارم تا گرمای دستانت را حس کنم شاید.. شاید رگهایم دوباره از حرارت وجودت جان گیرد قلبم را به خاطر چشمانت به تپش وادارند چشمانی که همیشه در خیال من عشقم را باور دارند چشمانی که تا عمق وجودم را میسوزاند.

به خدا خستم ديگه نميتونم...

دنيا دیگه بريدم از همه چی...

و لبخند چقدر سنگین است در مقابل حسی که الهه ی تمام گریه های عالم است...

اما باز میخندم تا غم نگاهم چشمان عزیزانم را نیازارد...

آری در مقابل عکاس هم میخندم به همان دوربین مسخره

که میخواهد وجود بی ارزش مرا ثبت کند...........!!!

اصرار کرد !
لبخند زدم
یک
دو
سه
بازهم سوخت !!
عکاس نمی دانست
خنده بر من حرام شده است ...کاش اون لحظه ای که یکی ازت میپرسه : "حالت چطوره؟" و تو جواب میدی خوبم!

کسی باشه که محکم بغلت کنه و آروم تو گوشت بگه :

" میدونم خوب نیستی "